Aan iedereen die aanwezig was op de misviering een dikke merci! Ook bedankt iedereen die mij heeft gesteund via sms! Eigenlijk wil ik tout court iedereen bedanken die vandaag aan Cindy heeft gedacht! Morgen om 12u58 is het precies 1 jr geleden
Bollie, maandag 03 februari 2014, een jaar geleden
Een jaar is nu bijna voorbij
Zoveel moed getoond
Zo intens gestreden
Niet eens voor zichzelf
Liefde was haar reden
Kort was je tijd
Groot was je inzet
Opgewekt en spontaan
Ben je van ons heengegaan
Je had een karakter, ongelooflijk sterk
Je stelde alles in het werk
Om, de tijd die je was gegeven
Tot het uiterste te leven
Zo dapper als jij ken ik er geen een
Jij gaf jouw stem aan iedereen
Om het grote verdriet te dragen
Met optimisme, zonder klagen
Ongekend moedig heb je gestreden
Ongekend moet je hebben geleden
Tot je uitgeput 1 jaar geleden hebt opgegeven
Daarom Bollie,
Zullen de kindjes en je ventje altijd fier op je zijn. Je bent de inspiratiebron voor de rest van ons leven in alles wat we doen.
Zondag 02 februari is er een herdenkingsmis in de Sint Amandus kerk in Uikerke. Samen met je overleden broer en grootouders gaan we je om 10 u herdenken met het nodige respect, verdriet en vooral fierheid.
Ik weet dat je het enorm zou apprecieren als vrienden, familie, collega’s deze dienst zouden bijwonen, voor jou was iedereen altijd welkom ongeacht rang of stand, daarom wil ik je stem ook nog eens via deze weg laten horen en iedereen uitnodigen om deze herdenking bij te wonen
Thibault, Mathis, Alain
Bollie,
Zondag 03 februari 2013 om 13u ben je van ons heen gegaan, veel te vroeg het is niet eerlijk. Samen met de kindjes, oma en opa missen we je nog elke dag. Toch is vooral je optimisme en vechtlust die ons met fierheid doet terugdenken aan de sterke vrouw en mama die je voor ons was en altijd zal zijn!
Zondag aanstaande is er een herdenkingsmis voor jou samen met je overleden broer, grootmoeder en grootvader om 10 u in de Sint amanduskerk in blankenberge uitkerke.
Verdriet en fierheid gaan ongetwijfeld deze herdenking overheersen. Ik weet dat je het zo belangrijk vindt dat iedereen de kans moest krijgen om jou op passende wijze te herdenken. Vandaar dat ik een warme oproep doe aan iedereen die dit wenst om de dienst bij te wonen.
Alain, thibault, Mathis, mama en papa
Bidprentje Cindy
De afgelopen week stond alles in het teken om bij wijze van eerbetoon Cindy een zo mooi en waardig mogelijk afscheid te kunnen geven. Stefaan die je kende van de EHBO cursus heeft de uitvaart mede in goede banen geleid. (Bedankt Stefaan hiervoor).
Diverse rouwregisters werden geopend op je werk, op school alsook bij de begrafenis ondernemer. Alle kinderen uit het eerste en vijfde leerjaar hebben een persoonlijk tekening gemaakt voor Thibault en Mathis te steunen.
Emotioneel is het een zware week geweest, waarbij ik het voor het eerst in mijn leven echt ben geconfronteerd met hartszeer en hartkloppingen, zodat ik noodgedwongen medicatie diende te nemen voor rustiger te worden.
Het eerbetoon van de begrafenis doet mij eraan denken hoe Cindy keer op keer vertrok naar een nieuwe Chemo sessie, steevast vergezeld van een tiental speelgoedsoldaten die mij de strijd aangingen met het monster. De soldaten hebben gevochten, standgehouden maar zijn uiteindelijk eervol gesneuveld.
Cindy, je had het moeten zien : de kerk was bomvol : familie, vrienden, de klasgenootjes van Thibault en Mathis, alsook hun voetbalvrienden van SC Blankenberge en VK Dudzele ( alsook een bestuurslid van Cercle Brugge) , maar ook jouw en mijn colllega’s en ex collega’s, ook kennissen en vrienden die we al heel lang niet meer hadden gezien en opvallend veel jonge mama’s en papa’s. De mensen waren afgekomen van heinde en ver : niet alleen was er veel volk uit ons steedje maar ook talloze mensen hadden soms tot 100 km afgelegd om erbij te kunnen zijn. De 400 stoelen volstonden niet om de om en bij de 600 mensen plaats te bieden, zodat er veel volk achteraan in de kerk de uitvaart bijwoonde.
Je kwam binnen in de kerk met het geruis van de zee, muziek die we talloze avonden thuis speelden om te relaxen bij het lezen; in gedachten zag ik hoe gelukkig we waren toen we bij onze eerste afspraak langs het strand liepen. Toch overheerste een gevoel van fierheid om samen met Thibault en Mathis achter je binnen te komen in de kerk waar we ons ja woord gegeven hadden van liefde in goede en kwade dagen.
Je mag fier zijn op je zonen : Thibault en Mathis hebben deze aangrijpende gebeurtenis op een aandachtige en respectvolle manier beleefd. Ondanks de massale opkomst is de uitvaart op een serene manier verlopen : je kon een speldeknop horen vallen.
Naast fierheid overheerste ook een gevoel van immens verdriet, ook opvallend bij de vele jonge ouders.
Thibault, Mathis als jullie later deze blog lezen weet dan dat 3 van Cindy’s vriendinnen ( Conny, Heidi en Patrick ) papa’s hommage aan jullie mama op zeer mooie manier hebben gebracht :
“La Buena Vista
Als kind van de zee heeft ons pad ons gekruist in 1996 bij maken van lange strandwandelingen. Wij voerden ronduit intense gesprekken terwijl we met volle teugen genoten van de frisse zeelucht op de dijk en het staketsel.
De vonk ging definitief over toen we in november met de studentenvereniging meegingen naar Night of the Proms. Bij haar terugkeer in de auto vroeg haar mama of ze een schoonzoon ging krijgen. Cindy antwoordde “ ‘k peisen ’t wel”.
We begonnen bescheiden in klein appartementje, maar compenseerde het materiële door als een bon vivant door het leven te gaan. Ook toen we ons huisje kochten, was het er in de eerste plaats om de doen om te blijven profiteren van alle leuke dingen in leven : zoals samen gaan badmintonnen, samen fanatiek gaan supporteren naar de voetbal ,eens lekker samen gaan eten, last but not least vele reizen meepikken.
Als soulmates deelden we eveneens ons engagement en strijdvaardigheid tegen onrecht en ongelijkheid in de wereld waarbij openheid van geest en openheid in onze relatie een vanzelfsprekendheid waren.
In juli 1999 stapten we in het huwelijksbootje. 3 dagen voor het feest slaat Cindy echter haar voet om en moet ze in het gips. Het steunverband voor 1 dag samen met de basketsloefkes beletten ons en de gasten niet om er een spetterend en onvergetelijk feest van te maken.
In 2002 en 2006 waren 2 nieuwe hoogtepunten in ons leven met de geboorte van Thibault en Mathis. Als liefhebbers van Frankrijk waren we er ook meteen uit welke Franse naam we onze kindjes wilden meegeven.
De kindjes konden opgroeien in een liefdevolle omgeving, waarbij Cindy de kinderen steeds op de eerste plaats liet komen. Wij vonden het toch zo leuk om onze waarden door te geven en er zo veel voor terug te krijgen.
Reizen deden we steeds samen als gezin. Het meest van al konden we op reis genieten met het samen zijn met lokale mensen zoals we deden in diverse chambre d’hôtes en gïtes.
Cindy had thuis voetbal met de paplepel ingegeven gekregen. Hier vonden we elkaar blindelings als gezin : van Cindy’s engagement als secretaris in bedrijfsvoetbal bij De Rese Keypharm tot het fanatiek volgen in weer en wind van de trainingen en matchen van onze 2 flinke voetballende zonen. Niets was haar te veel. Ook bij het volgen van eerste en tweede klasse voetbalwedstrijden van Cercle Brugge en KV Oostende was Cindy steevast bij de meest hevigste supporters, dit tegen de zin van de oudste broer die paars wit een warm hart toedraagt.
Op 25 januari van 2012 volgde echter een donderslag bij heldere hemel :
Mijn leven was nog lang niet af
te horen dat ik kanker had
was dan ook een zware slag
Ook tijdens de eerste chemobehandelingen : was geen zee te hoog voor Cindy Vol wilskracht en met een positieve ingesteldheid trotseerde ze samen met de dokters, mama en papa iedere keer de storm van bijwerkingen. In de goede week na de behandeling haalde je schade in door af te spreken met diverse vriendinnen die je reeds van in het begin met raad en daad hebben gesteund.
In juli namen we nog met gans het gezin de TGV naar het Zuiden van Frankrijk.
Groot was de ontgoocheling toen je in augustus het slechte nieuws vernam dat de kankercellen terug waren toegenomen en de behandeling diende te worden stop gezet.
De daaropvolgende behandelingen konden het tij niet meer keren : de opmars van het kankermonster was niet meer te stuiten. Juist voor de feestdagen werd je noodgedwongen totaal verzwakt opgenomen in het ziekenhuis. Toen stortte voor ons gezin de wereld in : er waren diverse nieuwe uitzaaiingen vastgesteld waarbij geen behandeling meer mogelijk was.
Niettemin heeft Cindy tussen kerstdag en nieuwjaar de kracht gevonden om samen met haar gezin mama en papa haar laatste wens in vervulling te laten gaan om naar Disneyland Parijs te gaan.
2013 werd heel zwaar waarbij de fysieke ongemakken steeds groter werden.
Bollie, ik vergeet nooit meer je glimlach op je sterfbed na onze allerlaatste groepsknuffel bij ons afscheid.
Vaarwel, het ga je goed daarboven.
Je moet zeilen op de wind van vandaag
Want de wind van gisteren brengt je niet verder
En de wind van morgen blijft misschien uit.
Als eerbetoon aan een krachtige vrouw speel ik nu ons liedje die speelde toen we samen hand in hand trouwfoto’s overliepen twee uur voor je stierf.”
De muziek van Pascal Danal “la plage aux romanitiques” was dan ook in de eerste plaats zeer emotioneel voor jullie papa.
Cindy, nadien lazen jouw 3 vriendinnen een zeer mooie tekst voor van de hand van je papa en mama :
“Dag lieve maat, dag goudstukje van ons.
Toen je geboren werd, was er veel geluk binnen ons gezinnetje, maar anderhalf jaar later bij het overlijden van je broertje Peter kreeg je zonder het zelf te weten al een zware last op je schouders gelegd, immers toen draaide alles alleen maar meer om jou.
U werd voor ons de rode draad in ons leven, het baken waar wij ons aan vastklampten in goede, maar vooral nog het meest in slechte tijden. Hoe verder je kwam in het leven en hoe meer je evolueerde naar de lieve, sterke en mooie vrouw die je nu was, hoe meer wij op je rekenden zonder ons eigenlijk af te vragen of jij dit wel aankon; of wij niet te veel van je vroegen.
Toen de zware ziekte werd vastgesteld die niet te overwinnen was, zeiden we met zijn allen: wij gaan er tegen vechten. Maar helaas, vechten alleen bleek niet genoeg.
U weet; vechten is het woord die al heel ons leven heeft beheerst.
Lieve, lieve schat. Wij danken je voor je dienstbaarheid, je oprechtheid, je openheid, je liefde en ook voor de twee schatten van kleinkinderen die je ons samen met Alain gegeven hebt.
Wij kunnen je enkel beloven om samen met Alain, je kinderen te proberen op te voeden, vol liefde, oprechtheid, eerlijkheid en respect voor de medemens.
Lieve schat, waar je nu ook bent… het ga je goed. Wij zeggen geen vaarwel, maar heel misschien tot weerziens.
Wij houden van je,
Papa, Mama.”
Nadien werd je wens gerespecteerd van op je sterfbed om “afscheid van een vriend” van Clouseau te spelen.
Na de eerste lezing door de pastoor, die uitvaart op een waardige manier heeft begeleid, volgde ons openingsdans “endless love” van Lionel Ritchie.
De offerande die volgde op de tweede lezing door de pastoor was indrukwekkend : iedereen schoof sereen in grote getalen aan. Op de tonen van de hemelse muziek van Enya ( die je ook uitdrukkelijk gevraagd had “only time” ), gevolgd door Sinead O’ Connor met “nothing compares to u” en de filmmuziek uit Micheal Collins (je weet wel de waargebeurde film over de strijd in Ierland waar wij beiden zo van hielden).
Het bidprentje
Tijdens de communie heb je nog eens jouw jeugdidool kunnen horen : “always” van Bon Jovi, alsook filmmuziek van Amélie Poulain en een aangrijpend lied van Mylène Farmer ( “laisse le vent emporter tout”).
Vooraleer de laatste begroeting kon starten was er terug een kippevel moment : het 6 minuten durend nummer ” Land of Hope and Glory” die elk jaar bij wijze van afscheid wordt gespeeld bij de night of the proms. In gedachten was ik terug bij die avond in Antwerpen in november 96 toen voor ons alles is begonnen.
De allerlaatste begroeting was er een om nooit te vergeten : ontelbare hartverwarmende knuffels; de begroeting duurde op zich een vol uur.
De bloemen en kransen waren zeer talrijk een zeer kleurrijk. Ik wil zeker de bloemist nog bedanken : de bloemen van de kindjes en mezelf waren prachtig : kleurrijk, zuiders getint en de mooiste die ik ooit gezien heb.
Op laatste verzoek van crematie volgde de bijzetting van urne in intieme kring. Weet Cindy dat er nog allerlaaste verbondenheid is tussen ons : de urne waarin je nu opgebaard bent is voorzien van dezelfde Griekse “circle of life tekens” zoals deze van onze trouwring uit Rhodos.
Bij Thibault en Mathis zal het sterretje die je nu bent ook daadwerkelijk fonkelen : er komen “glowing stars” aan hun plafond, zodat ze in het duister het sterretje die je nu bent ook zullen zien en zodat hun mama dichtbij blijft.
De blog is van een kleinschalig initiatief uitgegroeid tot een wijd verspreid blog : de laatste post is maar liefst 1250 keer gelezen.
Met dit laatste bericth wil ik dan ook Cindy haar blog afronden en en ervoor zorgen dat de volledige blog in uitgeprinte versie een blijvend aandenken wordt voor ons gezin.
Bedankt nog eens iedereen voor de steun die via deze weg aan Cindy werd gegeven !
Mijn contact gegevens : alain.struyve@telenet.be / 0494 03 11 64
In de digitale versie die gisteren werd gepost stond er een fout : er stond zaterdag 11 februari. Het moet zijn zaterdag 09 februari : de begrafenisondernemer heeft mij een nieuwe digitale rouwbrief bezorgd vandaag met alle correcte gegevens. De papieren rouwbrieven worden vandaag per post verstuurd en bevatten alle correcte gegevens.
We respecteren Cindy’s laatste wens om de uitvaart voor iedereen toegankelijk te maken
Gelieve daarom onderstaande digitale uitnodiging te beschouwen als kennisgeving voor familie, vrienden en kennissen die geen rouwbrief per post ontvangen.
Volgens de wens van Cindy werd vandaag de uitvaart geregeld bij de begrafenisondernemer. We hebben rekening gehouden met de wensen die Cindy vooraf op papier had gezet. 1 van haar wensen is dat de kerkdienst voor iedereen toegankelijk is. Vandaar dat ik nu al de tekst met de rouwbrief online zet.
Ondertussen is het geleden van begin 2013 dat er nog info gepubliceerd is op de blog.
Vandaag is Cindy om 13 uur thuis overleden in bijzijn van haar mama, papa en mezelf, haar ventje. Het was haar wens dat deze blog door haar ventje zou verder gezet worden, wanneer zij het niet meer kon en er niet meer kon zijn. Op haar uitdrukkelijk verzoek zal ik dan ook deze blog verder zetten. Zij wil dat deze blog met al de steunbeteunigingen dan ook later wordt afgesprint en aan Thibault en Mathis gegeven als bevestiging van hun moedige, krachtige mama, zodat zij dit kunnen koesteren.
Na haar ziekenhuisopname eind december was Cindy aanvankelijk aangesterkt door het vele extra bloed die ze had gekregen. Aan de andere kant kregen we eind december de melding van de dokter dat ze uitbehandeld was, maar ze lieten wel de mogelijkheid open op de eerste chemobehandeling die 6 maanden succesvol was terug op te starten, weliswaar wetende dat er geen wonderen konden worden verwacht.
Voor nieuwjaar waren diverse nieuwe uitzaaiingen vastgesteld die eerst via bestraling moesten worden aangepakt. Terug opnieuw heeft Cindy deze stralingen ondergaan om verder te vechten tegen het vuile kankerbeest die ondertussen haar lichaam fel onder handen had genomen.
Ondertussen was ze te verzwakt om nog een chemo te kunnen opstarten, zodat de ziekte progressief toenam. Januari is een hele zware maand geweest waarbij ze zo goed als niet meer kon stappen en op het laatste ook nog moeilijk kon ademen. Het ergste vanal was het drukkend gevoel van de gezwollen lever.
Vanaf deze maand was ik ook de maandag thuis om voor haar te zorgen. Ik weet nog hoe we 2 weken terug naar de bibliotheek gingen en we de auto op nog geen 100 m van de bibliotheek hadden geparkeerd Het was niet ver dus we moesten de rolstoel niet meenemen, alleen is ze toegekomen in de bibliotheek volledig buiten adem alsof ze net de mount everest had beklommen. Toen werd ik nog maar eens op de feiten gedrukt hoe het kankermonster haar meer en meer in zijn greep begon te krijgen.
Zoals we haar kennen heeft ze gevochten als een leeuw, alleen begon het kankermonster steeds groter te worden zodat de leeuw niet meer bestand was tegen deze overmacht. Klagen deed ze weinig, al begon ze steeds korter af te worden op mij en de kinderen, wat natuurlijk begrijplijk is.
Op 08 januari hadden we voor het eerst een kennismakend gesprek met palliatieve thuiszorg, dit op aanraken van de huisarts. Dit was een openbaring voor ons zulke lieve mensen die ons door de meilijke tijden heen gaan helpen.
9 dagen geleden kregen we via palliatieve thuiszorg een telefoontje op we bereid waren mee te werken aan het nieuw televisieprogramma van vier hallejuha waar mensen een wens mochten doen. Cindy zag het al direct zitten : een groot feest organiseren waar ze iedereen nog eens samen kon zien, zeg maar een soort van vervangend feest voor de eerste communie waarvan we toen al wisten dat ze er niet meer ging zijn.Morgenochtend was het inleidend gesprek gepland met de productiemaatschappij spoetnik.
Deze week zijn we allemaal in snelheid gepakt door wat er gebeurd is : vorige zondag was cindy nog mee op bezoek bij mijn zus en zaten we samen te kijken naar Salamander en nu 1 week later blijven de kindjes en ikzelf alleen achter !
Vorige week maandag is de miserie begonnen : het drukkend gevoel in haar buik werd steeds ondraaglijker, haar buik begon ook steeds meer op te zwellen. Al onze hoop op onze afspraak van dinsdag in het AZ bij de oncoloog. Na de nodige onderzoeken kregen we deze keer weinig meer uitleg dan dat de gezwollen lever de oorzaak was van het drukkende gevoel en dat ze de medicatie voor het inkrimpen gingen verhogen. De oncoloog zei dat we volgende week maandag maar moesten bellen, hoe het was. ( zal misschien morgen eens bellen ….).. Dinsdag was een familiesessie gepland met de kinderpsycholoog, deze is dan maar doorgegaan zonder Cindy en was heel opluchtend voor Thibault en Mathis.
Vorige week woensdag terug business as usual terug naar het werk tot om 17 u 00 Cindy in tranen belde dat ze na het drukkend gevoel ondraaglijk was en ze daardoor naar de huisarts was geweest. Ondertussen had de oncoloog een volledig verslag doorgebeld naar de huisarts. Daar Cindy haar doodsvonnis te horen gekregen : onmiddellijke opstarten van een morfinepomp en palliatieve verzorging wetende dat ze nog enkele weken te leven had. Mijn eerste reactie was kwaadheid : ik was er niet bij toen ze haar doodsvonnis heeft gekregen. Daarom ben ik dezelfde avond nog alleen terug geweest naar de huisarts : hij sprak meteen klare taal tegen mij : de oncoloog had tegen de huisarts gezegd dat Cindy nog 2 weken te leven had. Ik was met stomheid geslagen, de wereld zakte onder mijn voeten weg, de dokter scheef meteen palliatief verlof voor. Dezelfde avond werd de pijnpomp geinstalleerd. De eerste nacht was niet gemakkelijk : door het drukkend gevoel moest ze bijna ieder uur naar het toilet.
Donderdagmorgen ben ik er met veel moeite ingeslaagd haar te kunnen douchen : dit was voor een zeer zware beproeving, toen zag ik ook hoe haar lichaam aan het aftakelen was. Gezien het Cindy haar wens was om thuis te sterven had de dokter bevolen om haar in een ziekenhuis bed in de living te installeren. Doordat we de eerste dag niet aan een ziekenhuisbed zijn geraakt hebben we ons moeten behelpen met een logeerbed in de living te zetten voor haar en haar mama die donderdagnacht de “shift” ging doen. De dag en de nacht passeerden relatief goed, ik kon haar ook kort spreken over wat haar wensen waren voor haar uitvaart en ze goed ook nog eigenhandig een attest voor euthanasie geschreven voor het geval dat.
Pas vrijdagavond laat is het beginnen crecendo gegaan : de pijn werd steeds heviger, waardoor er steeds vaker extra morfine moest worden bijgepompt. Om 23 u is de palliatieve verpleging dan ook gekomen om snelheid van het lopen van het pomptje te verhogen. Wat volgt is de meest verschrikkelijke nacht uit mijn leven : 6 keer diende ik bij te pompen om haar pijn te verlichten, ze viel op de koop toe uit haar bed, wou steeds maar naar toilet, maar doordat ze niet meer op haar benen kon staan, was dit met de rolwagen een zo goed als onmogelijke opgave. Omdat we geen grote verandering verwachten was ik die nacht alleen met Cindy in de lving.
Om 4 uur ’s avonds heb ik dan in paniek gebeld met wite gele kruis en de palliieve zorgen over wat er moest gebeuren. Ik vroeg haar moet ik je mama opbellen, maar vechter zoals ze is : zei ze nee laat haar maar slapen. Ik ben de mensen van palliatieve zorg dankbaar dat ze ons in deze noodsituatie met raad en daad hebben bijgestaan.
Zaterdagmorgen werd dosis van de pijnpomp verhoogd. Vanaf zaterdag morgen zijn haar mama en papa en ikzelf constant bij haar gebleven, we zagen het zienderogen achteruitgaan. Toen hebben we besloten of afscheid te nemen, ze was nog bij haar bewustzijn. Samen met de kindjes, oma en opa en ikzelf zijn we rond haar bed gaan staan en hebben we afscheid genomen : samen de kindjes een groepsknuffel en ze draaide zich om en ja ze lachte naar ons : dit is het mooiste dat ze ons nog kon geven een glimlach. Dit beeld was voor mij een bevestiging van ons gelukkig leven samen en blijft voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. Toen is ook de pastoor gekomen voor de ziekenzalving : ze was toen nog bij haar bewustzijn en was ook afscheid nemen, Toen ben ikzelf en Thibault ingestort in tranen, Mathis stond er een beetje beteuterd bij te kijken en zwaaide met zijn speelgoedgeweer naar de slechte kanker. Tegen de middag is de palliatieve arts gekomen voor overleg ivm euthanasie. Cindy gaf te kennen dat ze vooral niet meer wou afzien. Daar waren haar ouders en ikzelf ook van overtuigd : ze had al genoeg afgezien. Er werd besloten om haar pijn te verlichten door haar een tweede pomp te geven met verdovend slaapmiddel die ook gebruikt wordt bij operaties. Haar mama en papa hebben zaterdagnacht bij haar de wacht opgetrokken zodat ik kon slapen. ( bedankt oma en opa om dit te doen ! ). Cindy begon nu meer en meer te slapen, maar als ze wakker was ze ongedurig en wou ze steeds gaan plassen, maar alleen kon ze niet meer op haar benen staan en daarom mocht ze haar bed niet meer uit : ook hier heeft ze al laatste vechtlust ten toon gespreid : ze moest en ging naar het toilet.
Vandaag is CIndy niet meer bij haar bewustzijn geweest en we wisten dat dit haar laaste momenten waren bij ons.
Om de kinderen verdere te besparen voor deze laaste strijd zijn de hele dag bij de beste vriendjes van Thibault gaan spelen.
Om 11 u heb ik nog gedaan wat ik nog wou doen : ik heb haar handgenomen en we hebben samen naar onze trouwfoto’s gekeken met het liedje op de achtergrond die ook op de begrafenis zal spelen : married till dead tears us apart. Nadien kwam de huisarts bevestigen dat het voor elk ogenblik kon zijn, maar misschien nog wel 12 u te gaan. Dus moment om vlug naar de winkel wat eten te halen, met haar mama en papa is ze in goede handen. Terug thuis zie ik opa wild staan zwaaien met zijn armen : of ik direct naar binnen kon komen. Nog met mijn jas aan vervoeg ik haar mama en papa naast haar sterfbed en heb nog net gezien hoe ze haar laaste adem uitblies.
Oma en opa zijn dan ingestort in tranen en bij mij was er in eerste instantie kwaadheid maar ook verschot van wat er zich in onze living had afgespeeld.
Cindy deze blog is een eerbetoon aan jou en ook aan de mama en papa die haar ook altijd hebben bijgestaan. Jouw vechtlust en veerkracht is een voorbeeld voor ons allen ! Cindy we hebben een laaste belofte gemaakt : ik gaan goed zorgen voor de kinderen, dit is het minste wat je na zo’n gelukkig leven kunt teruggeven aan het sterretje die je nu bent in de hemel. Vaarwel het ga je goed doorboven.
Aan iedereen onze beste wensen voor 2013. Dat het een jaar vol geluk, liefde en momenten van genieten mag zijn. En natuurlijk een goeie gezondheid voor jullie allemaal.
Het is zo’n dubbel gevoel, jullie een goeie gezondheid wensen terwijl het mij niet meer gegeven is. De voorbije weken waren moeilijk. Waarom, wel naar alle waarschijnlijkheid was het onze laatste kerst samen, onze laatste oudejaar, onze laatste nieuwjaar, de laatste keer nieuwjaarsbrieven horen van de kids, ja zelfs het vervolg van de film The Hobbit zal niet aan mij besteed zijn. Wie zal het zeggen?
Deze morgen zijn we langsgeweest bij de oncoloog, morgen moet ik naar de radiotherapeut. De medische cirkel begint weer… Maar kan ik iets anders doen? Ben ik het niet verplicht ten opzichte van mijn gezin, mijn familie, mijn vrienden om te blijven vechten om hier nog wat langer te mogen zijn? Dit is een vraag waar ik nu al enkele weken mee worstel. Aan de ene kant ben ik het zo moe, zo moe om steeds maar weer te moeten vechten tegen dat ongelooflijk monster dat mij langzaam van binnen uit aan het opeten is. Maar aan de andere kant zie ik dan mijn kindjes en weet ik dat ik er voor hen moet zijn; zie ik mijn ventje en weet ik dat ik er voor hem moet zijn, hem nog zoveel moet uitleggen; zie ik mijn ouders en weet ik dat ik nog geen afscheid van hen kan nemen. Dus ja ik ga blijven vechten om hier nog wat langer te blijven, vechten binnen de grenzen van het mogelijke, haalbare en verdraagbare.
Morgen dus naar de radiotherapeut om terug een bestralingsschema op te stellen dat volgende maandag zal starten. Er is namelijk terug een uitzaaiing die mij parten speelt en waardoor ik bijna geen nachtrust meer heb. Hopelijk helpen de stralen even vlug als laatste keer en ben ik er na 5 keer vanaf. Daarna starten ze terug met chemo, de eerste soort chemo dat ik kreeg in de vorm van een pompje. We mogen geen wonderen hiervan verwachten, wel hopen dat het alles stabiliseert. Een groot verschil is wel dat ik het pompje constant zal moeten blijven dragen, dus geen goeie week of slechte week meer. Hopelijk alleen maar goeie weken… Elke week moet ik terug naar het AZ om het pompje te laten vervangen. Volgens de oncoloog zouden de bijwerkingen bijna nihil zijn, tevens geven ze maar een dosis op 50%. Hij heeft ook heel duidelijk gemaakt dat ik de baas ben, dit wil zeggen dat als ik het niet meer zie zitten of de bijwerkingen te groot zijn, de behandeling wordt stopgezet. Ook als mijn bloedwaarden niet goed zouden zijn dan is het de dokter die beslist. De chemo wordt opgestart om alsnog te proberen de ziekte stabiel te houden. Alain heeft hem de vraag gesteld wat er zou gebeuren mochten we beslissen om de chemo toch niet op te starten en toen zei hij: “Als je niets doet of als de chemo niet werkt, dan heb je hetzelfde resultaat.” Maar nog steeds kan hij zich niet uitspreken over termijnen omdat hij daar ook geen idee van heeft. “Elk individu is anders”. En da’s natuurlijk ook waar.
Dus wat heb ik te verliezen bij het proberen van de chemo? Juist, niets tenzij natuurlijk dat ik er te ziek van zou zijn maar laat ons duimen van niet. Laat ons ook duimen dat de bestraling niet te zwaar valt en dat ik kan blijven eten want dat lukte vorige keer ook niet.
Nu ga ik nog 4 dagen samen met mijn kindjes genieten van de vakantie, hen lekker vertroetelen met veel aandacht en dan maandag terug vol goeie moed gaan vechten. Vechten tegen dat verschrikkelijk lelijk ding !!!
Als mijn verhaal deze keer wat zwaar valt voor jullie, sorry hiervoor maar via deze weg kan ik mijn gevoelens kwijt. Ik weet dat het sommigen moeilijk valt om dit telkens te lezen maar weet dat het voor mij een hulp is, een hulp om alles beter te kunnen plaatsen en verwerken.
Gisteren thuisgekomen na 2 dagen Disneyland, YES het is gelukt! We hebben samen 2 dagen volop genoten van alle magie dat daar aanwezig is. Het leukst van alles vond ik de kids hun gezichtjes toen ze hun cadeautje openden onder de kerstboom. Toen ze het ticket zagen van Disneyland konden ze het niet geloven, zeker niet dat het al zo vlug was.
Al bij al heb ik de 2 dagen kunnen doorstaan zonder echt veel pijn of last. Vandaag mag ik het wel dubbel en dik bekopen maar allé dat nemen we er met veel plezier bij. En ik heb de voordelen van een rolwagen ook ontdekt. Disneyland is dus echt enorm rolstoelvriendelijk. Iedereen is enorm behulpzaam en aan sommige attracties lukt het om met meer dan 1 begeleider binnen te geraken. Ondanks alles viel het weer nog redelijk mee alleen was er enorm veel volk, eigenlijk teveel om goed te zijn. Ook de horecavoorzieningen zijn niet aanwezig voor zo’n massa. Het hotel was daarentegen super.
Nu is het back to reality. Ik zie enorm op tegen oudejaar en nieuwjaar maar voor ons gezin ga ik toch proberen ervan te genieten. En de dag erna vind ik nog minder plezant, terug naar de oncoloog terwijl ik me momenteel eigenlijk wel goed voel. We zien wel hoe het loopt, eerst de feestdagen vieren.
Aan iedereen alvast onze beste wensen voor 2013! En zoals je weet: GENIETEN, GENIETEN en GENIETEN zoveel je kan.
Joepie we zijn terug thuis na een lange vervelende week in het AZ. Aan iedereen die langskwam, bedankt voor het bezoekje. Het deed deugd om eventjes de zinnen te kunnen verzetten.
Conclusie van mijn ziekenhuisweek: bloedwaarden blijven stabiel dankzij alle medicatie die ik moet nemen maar uit de CT en Botscan blijkt dat het kankerbeestje zich verder verspreidt in mijn lichaam. En da’s natuurlijk niet zo’n goed nieuws. De dokters willen na nieuwjaar toch proberen om terug chemo op te starten door terug te grijpen naar de allereerste behandeling die ik kreeg. Deze heeft ook het langst geholpen. Ik mag geen mirakels verwachten maar als ze het nog wat stabiel kunnen houden …
Maar nu eerst genieten van de feestdagen met mijn gezinnetje en familie. Het zullen een aantal moeilijke dagen worden vrees ik omdat bij iedereen het gevoel dubbel zal zijn. Maar toch zal ik er het beste van maken en genieten, genieten en nog eens genieten.
Voor diegenen die ons een kerstkaartje sturen, bedankt maar dit jaar sturen we er geen terug.
Aan iedereen prettige feestdagen gewenst!
Cindy's dagboek 