Aan iedereen onze beste wensen voor 2013. Dat het een jaar vol geluk, liefde en momenten van genieten mag zijn. En natuurlijk een goeie gezondheid voor jullie allemaal.
Het is zo’n dubbel gevoel, jullie een goeie gezondheid wensen terwijl het mij niet meer gegeven is. De voorbije weken waren moeilijk. Waarom, wel naar alle waarschijnlijkheid was het onze laatste kerst samen, onze laatste oudejaar, onze laatste nieuwjaar, de laatste keer nieuwjaarsbrieven horen van de kids, ja zelfs het vervolg van de film The Hobbit zal niet aan mij besteed zijn. Wie zal het zeggen?
Deze morgen zijn we langsgeweest bij de oncoloog, morgen moet ik naar de radiotherapeut. De medische cirkel begint weer… Maar kan ik iets anders doen? Ben ik het niet verplicht ten opzichte van mijn gezin, mijn familie, mijn vrienden om te blijven vechten om hier nog wat langer te mogen zijn? Dit is een vraag waar ik nu al enkele weken mee worstel. Aan de ene kant ben ik het zo moe, zo moe om steeds maar weer te moeten vechten tegen dat ongelooflijk monster dat mij langzaam van binnen uit aan het opeten is. Maar aan de andere kant zie ik dan mijn kindjes en weet ik dat ik er voor hen moet zijn; zie ik mijn ventje en weet ik dat ik er voor hem moet zijn, hem nog zoveel moet uitleggen; zie ik mijn ouders en weet ik dat ik nog geen afscheid van hen kan nemen. Dus ja ik ga blijven vechten om hier nog wat langer te blijven, vechten binnen de grenzen van het mogelijke, haalbare en verdraagbare.
Morgen dus naar de radiotherapeut om terug een bestralingsschema op te stellen dat volgende maandag zal starten. Er is namelijk terug een uitzaaiing die mij parten speelt en waardoor ik bijna geen nachtrust meer heb. Hopelijk helpen de stralen even vlug als laatste keer en ben ik er na 5 keer vanaf. Daarna starten ze terug met chemo, de eerste soort chemo dat ik kreeg in de vorm van een pompje. We mogen geen wonderen hiervan verwachten, wel hopen dat het alles stabiliseert. Een groot verschil is wel dat ik het pompje constant zal moeten blijven dragen, dus geen goeie week of slechte week meer. Hopelijk alleen maar goeie weken… Elke week moet ik terug naar het AZ om het pompje te laten vervangen. Volgens de oncoloog zouden de bijwerkingen bijna nihil zijn, tevens geven ze maar een dosis op 50%. Hij heeft ook heel duidelijk gemaakt dat ik de baas ben, dit wil zeggen dat als ik het niet meer zie zitten of de bijwerkingen te groot zijn, de behandeling wordt stopgezet. Ook als mijn bloedwaarden niet goed zouden zijn dan is het de dokter die beslist. De chemo wordt opgestart om alsnog te proberen de ziekte stabiel te houden. Alain heeft hem de vraag gesteld wat er zou gebeuren mochten we beslissen om de chemo toch niet op te starten en toen zei hij: “Als je niets doet of als de chemo niet werkt, dan heb je hetzelfde resultaat.” Maar nog steeds kan hij zich niet uitspreken over termijnen omdat hij daar ook geen idee van heeft. “Elk individu is anders”. En da’s natuurlijk ook waar.
Dus wat heb ik te verliezen bij het proberen van de chemo? Juist, niets tenzij natuurlijk dat ik er te ziek van zou zijn maar laat ons duimen van niet. Laat ons ook duimen dat de bestraling niet te zwaar valt en dat ik kan blijven eten want dat lukte vorige keer ook niet.
Nu ga ik nog 4 dagen samen met mijn kindjes genieten van de vakantie, hen lekker vertroetelen met veel aandacht en dan maandag terug vol goeie moed gaan vechten. Vechten tegen dat verschrikkelijk lelijk ding !!!
Als mijn verhaal deze keer wat zwaar valt voor jullie, sorry hiervoor maar via deze weg kan ik mijn gevoelens kwijt. Ik weet dat het sommigen moeilijk valt om dit telkens te lezen maar weet dat het voor mij een hulp is, een hulp om alles beter te kunnen plaatsen en verwerken.
Cindy's dagboek 
Cindy, ivm of het ons zwaar valt of niet, daar moet jij je vooral geen zorgen in maken!!!! Als dit het enige zware is die wij moeten dragen om jouw je gevoelens te laten uiten, doe ik dit alvast met veel ‘plezier’. Hou jullie sterk!! Xxxx
Eerst en vooral wil ik je toch nog eens zeggen dat ik je een heeeeel moedige en sterke vrouw vind. Het is niet iedereen gegeven om zijn gevoelens zo eerlijk en zo realistisch op te schrijven terwijl je weet dat er zo velen dit lezen. Je geeft jezelf zo ‘bloot’ op je blog, ik weet niet of ik het zou kunnen. Maar ik ben ook blij dat het voor jou een soort van verwerking is, een manier om er mee om te gaan hoe moeilijk het ook is. Ik ben ook blij dat je het nog niet opgeeft. Alleen jij weet wat je voelt en hoe moeilijk het is. Wij vinden het natuurlijk allemaal erg en kunnen wel vermoeden hoe moeilijk het moet zijn voor jou. Maar wij hebben ‘gemakkelijk’ praten. Wij staan niet voor al die moeilijke keuzes die jij moet maken, voor al die moeilijke momenten die je meemaakt en nog zal meemaken. Ik ben dus vooral blij dat er nog iets is wat ze kunnen proberen en dat opgeven niet in je woordenboek voorkomt. Gelukkig heb je nog alain, je ouders en al je vrienden die je steunen. De dag dat het allemaal gedaan zal zijn, komt hoe dan ook maar dat die dag nog lang mag wegblijven. Ik wil ook nog alain en je ouders heel veel steun betuigen want zij hebben het ongetwijfeld ook niet gemakkelijk. En voor de kids is het ook al zo zwaar. Laten we hen niet vergeten. Veeeeeel sterkte!!
Hey meisje..genoten van de film deze middag?…
‘T is idd heel moeilijk om telkens opnieuw je dagboek te lezen…En ook voor mij ,als je dan zelf mama bent,denk je daar wel eens over na..ik zou zo sterk nt kunnen zijn. toch is het voor jou een manier van verwerking,het kunnen van je afschrijven hoe je je voelt en hoe je met dit alles omgaat. sterk!!
Waarom de dokter hem niet kan uitspreken over de termijn is het feit dat elke persoon anders is..als je de moed niet laat zakken en overal van geniet..van alle kleine dingen en positief ingesteld blijft. is dit de helft van het genezingsproces.GA ERVOOR MEID!!! GENIET VAN IEDER MOMENT, VAN ALLES DAT JE KRIJGT…VAN DE KINDJES,JE VENTJE,JE OUDERS..
”Niemand ziet je pijn, Niemand ziet in hoeveel stukken je hart is gebroken,
en elke seconde van elke dag, elke dag in elke week blijf je hopen.
Hopen op verbetering, hopen op een lach op je gezicht,
maar elke dag begint het opnieuw, en ben jij degene die zwicht.
De tranen op je wangen, maken je beseffen dat je nog leeft,
maar zodra als iedereen weg is, ben jij degene die het opgeeft.
Je kijkt in de spiegel, en ziet iemand staan,
je denkt zij is er niet meer, nee ze is allang weggegaan.
Ze zien je op straat lopen, en denken alles gaat goed,
maar niemand ziet, wat deze ziekte echt met je doet.
Ieder een andere mening over jou, niemand kent je gevoelens
ze denken het te weten, maar niemand weet hoe erg je lijdt.”
meisje..ik wil alleen maar zeggen…chapeau hoe sterk je je houd,voor de buitenwereld.je familie,
laat de moed nt zakken.we weten allemaal dat dit enorm moeilijk is voor jou en je familie.
hou je sterk en geef niet op meid xxx
Lieve Cindy, ook ik kan je, net als zovelen, alleen maar bewonderen omdat je dit allemaal met ons wenst te delen. Voor mij voelt het lezen van je blog, je emoties proberen te begrijpen, helemaal niet als moeilijk aan. Ik zou graag iets van die zware taken willen overnemen als ik het kon, maar helaas toveren kan ik niet.
Als deze blog voor jou een soort van uitlaatklep is omdat er voor jezelf beter aan uit te kunnen of het een plaats te kunnen geven dan kan ik je alleen maar ‘chapeau’ zeggen voor je moed en lef om dit met ons te delen.
Ik duim met je mee dat de bestraling de pijn zo snel mogelijk wegneemt zodat je de tijd die er nog blijft tenminste zo comfortabel mogelijk kan doorbrengen.
Hopelijk houdt de nieuwe chemokuur het monster in bedwang zodat je, zonder veel bijwerkingen en slechte dagen, van je lieve man, schatten van kinderen en je steunende ouders, familieleden en vrienden van elk moment kan genieten.
Hou er zeker de moed in en als je het wil, ik ben er voor jou…….
Superknuffel Xxxx
hey cindy, bij iedere verandering van je blog, neem ik savonds de tijd om het te lezen bij een stil moment in huis…kweet niet goed wat ik moet zeggen, kheb al een paar keren willen reageren en telkens gewist…maar je mag gerust weten dat ik je dagboek altijd lees en dikwijls aan je moet denken…je bent een hele moedige vrouw, respect…
niet opgeven!!
groetjes windy
ik heb bewondering voor je moed en je optimisme , ik denk dat ik die kracht niet zou kunnen opbrengen . maar idd niks doen zal de situatie niet verbeteren . hou vol en geniet zoveel mogelijk van je familie en de goeie momenten. binnenkort zijn die grijze dagen voorbij en een beetje zonneschijn maakt het net ietsje gemakkelijker. veel sterkte
Hey lieve maat,
Ook ik heb nog maar eens vol bewondering je blog gelezen.
Zolang als je vind dat er je steun en sterkte aan hebt om je gevoelens op deze manier van je af te schrijven zou ik zeggen vooral doen,doen, doen.
Als het te zware kost wordt voor ons dan moeten wij maar een keer meer slikken, u moet het wel honderd maal meer doen als wij.
Het moet inderdaad niet makelijk zijn om de ene na de andere behandeling te ondergaan, maar zoals je zelf zegt niets
doen is geen optie en je weet nooit dat die chemo dan toch de boel daar vanbinnen nog geregeld krijgt .
Zowat een uurtje geleden hoorde ik je zeggen tegen mama jullie moeten altijd de slechte dagen mee maken, maar wij zijn al lang blij dat je nog steeds bij ons bent.
Wij houden van u ,
Opa-Oma.
Dag Cindy, wat moedig van je om er weer voluit tegenaan te gaan!! Zoals ik vorige keer vermeldde, zit ik zowat in hetzelfde schuitje. Ik geef je m’n e-mailadres door, als je wil, mag je gerust eens contact opnemen via mail (voel je vooral niet verplicht meid, maar misschien kan ik met mijn ‘chemo’ ervaringen iets nuttigs betekenen voor je?)
ik wens je in elk geval veel sterkte en geniet vooral van élk moment!!
groetjes pascale (pasbaert@hotmail.com)
Lieve Cindy,
Het doet me pijn om te lezen dat het steeds minder gaat. Je zou het kunnen verbloemen en doen alsof je het normaal vindt dat je blijft verder strijden. Maar neen, dat doe je niet, je zegt heel eerlijk en uit de grond van je hart dat je twijfels hebt en dat het zo moeilijk is. Dat bewonder ik zo hard! Mijn papa heeft nooit over zijn gevoelens gesproken tijdens zijn ziekte. Jij doet dat wel en dat is enorm knap! Het belangrijkste is dat jij je er goed bij voelt.
En weet je wat mooi meegenomen is, later gaan je man en kinderen dit nog 100 keren kunnen herlezen. Dat gaan ze geweldig vinden. Mooie herinneringen. Herinneringen waar je nu nog niet aan wil denken maar waarvan je weet dat ze er zullen zijn. Ik kan mij alleen maar inbeelden hoe eng die gedachte is…
Veel sterkte en zorg nog maar voor een heleboel prachtige herinneringen!
xx
hey moatje,
Heel veel kracht wens ik jullie toe, nu wat te moeilijk voor mij………….,( wat moet jij dan zeggen ! ) sorry vind even geen woorden maar weet dat je in ons hart zit . Woorden zijn soms overbodig om te weten wat iemand bedoelt. we houden zoveel van je.
Dikke knuf !!
Meid, je excuses aanbieden is wel het laatste wat je nu moet doen.
Weet je, elke keer als ik zie dat je iets nieuws gepost hebt, neem ik de tijd om het te lezen. Hoe moeilijk het ook is en hoeveel moeite ik ook moet doen om mijn tranen in te slikken, toch ben ik steeds blij dat ik je hoor (of lees zeg maar).
Ik kan me zelfs niet voorstellen hoe jij je moet voelen als ik het er al zo lastig mee heb. Ik heb het al gezegd, maar ik blijf het zeggen: je bent een prachtvrouw. Ik heb altijd naar je opgekeken en je bent zo’n vaste waarde voor me dat ik me niet kan voorstellen dat je er misschien niet meer zult zijn. We zien mekaar niet vaak, maar toch ben je mijn moatje, zomaar. Geen jaloezie, geen moeilijkheden, gewoon onszelf bij elkaar. Dat kom je toch maar zelden tegen?
Blijf vechten zolang het voor jezelf mogelijk is. Maar zorg vooral dat je nog kunt genieten van Alain, de kindjes en iedereen die je dierbaar is.
Je ziet, niet alleen jij schrijft hier je gevoelens van je af. Ook voor mij (en waarschijnlijk wel nog anderen) is het een hulp om het verdriet en de onmacht te helpen verwerken.
Ik hou van je en ik blijf verdorie duimen!
Dikke knuf!
Kim
Zoveel “respect” hebben we voor jou Cindy!
Vorige zomer waren de kinderen samen op kamp en onze kleinsten was nogal kort tegen me.
Toen zei (ik denk) je papa: “heyla, een beetje beleefd tegen je mama é!”
Ik dacht eerst “Waar moeit die mr. zich mee”.
Maar een paar maanden later wanneer je het hele verhaal kent, begrijp je met welke bedoeling dit werd gezegd.
Dat moment was dus opnieuw een les in “veroordeel mensen niet te vlug en maak je niet druk in pietluttigheden”!
Heb “respect” voor elkaar en “geniet”!
Sterkte meid!
Hey moatje, je moet niet inzitten of dit te zwaar of zo is voor degenen die lezen. Weet heel goed dat we het lezen omdat we het willen lezen. Dat dit een manier is voor jou om het ook wat van je af te schrijven , dat is wat telt en belangrijk is, ttz het ALLERBELANGRIJKSTE. Het siert je dat je ook bezorgd bent maar zo kennen we je ook hé! Ik vind het zéér moedig van je dat je alles in het werkt stelt en hoop en duim samen met zovelen anderen het snel wat resultaat kan bieden. Kop op moatje, geniet van je kindjes en je man dit weekend!
Heidi
Hallo Cindy, Het is inderdaad zwaar om je bericht door te nemen. Maar we hopen ten volle dat de bestralingen en de chemo die nu volgen je nog een kwaliteitsvolle tijd mogen opleveren. We hopen dat er echt nog een betere tijd komt ! Je weet nooit !
Geef de moed niet op, want de wetenschap gaat steeds vooruit !
Je bent een moedige vrouw, blijf doorgaan Cindy ! Ook voor Alain, de kindjes en je ouders : goede moed !
Grtjes, Lena