Ondertussen is het geleden van begin 2013 dat er nog info gepubliceerd is op de blog.
Vandaag is Cindy om 13 uur thuis overleden in bijzijn van haar mama, papa en mezelf, haar ventje. Het was haar wens dat deze blog door haar ventje zou verder gezet worden, wanneer zij het niet meer kon en er niet meer kon zijn. Op haar uitdrukkelijk verzoek zal ik dan ook deze blog verder zetten. Zij wil dat deze blog met al de steunbeteunigingen dan ook later wordt afgesprint en aan Thibault en Mathis gegeven als bevestiging van hun moedige, krachtige mama, zodat zij dit kunnen koesteren.
Na haar ziekenhuisopname eind december was Cindy aanvankelijk aangesterkt door het vele extra bloed die ze had gekregen. Aan de andere kant kregen we eind december de melding van de dokter dat ze uitbehandeld was, maar ze lieten wel de mogelijkheid open op de eerste chemobehandeling die 6 maanden succesvol was terug op te starten, weliswaar wetende dat er geen wonderen konden worden verwacht.
Voor nieuwjaar waren diverse nieuwe uitzaaiingen vastgesteld die eerst via bestraling moesten worden aangepakt. Terug opnieuw heeft Cindy deze stralingen ondergaan om verder te vechten tegen het vuile kankerbeest die ondertussen haar lichaam fel onder handen had genomen.
Ondertussen was ze te verzwakt om nog een chemo te kunnen opstarten, zodat de ziekte progressief toenam. Januari is een hele zware maand geweest waarbij ze zo goed als niet meer kon stappen en op het laatste ook nog moeilijk kon ademen. Het ergste vanal was het drukkend gevoel van de gezwollen lever.
Vanaf deze maand was ik ook de maandag thuis om voor haar te zorgen. Ik weet nog hoe we 2 weken terug naar de bibliotheek gingen en we de auto op nog geen 100 m van de bibliotheek hadden geparkeerd Het was niet ver dus we moesten de rolstoel niet meenemen, alleen is ze toegekomen in de bibliotheek volledig buiten adem alsof ze net de mount everest had beklommen. Toen werd ik nog maar eens op de feiten gedrukt hoe het kankermonster haar meer en meer in zijn greep begon te krijgen.
Zoals we haar kennen heeft ze gevochten als een leeuw, alleen begon het kankermonster steeds groter te worden zodat de leeuw niet meer bestand was tegen deze overmacht. Klagen deed ze weinig, al begon ze steeds korter af te worden op mij en de kinderen, wat natuurlijk begrijplijk is.
Op 08 januari hadden we voor het eerst een kennismakend gesprek met palliatieve thuiszorg, dit op aanraken van de huisarts. Dit was een openbaring voor ons zulke lieve mensen die ons door de meilijke tijden heen gaan helpen.

9 dagen geleden kregen we via palliatieve thuiszorg een telefoontje op we bereid waren mee te werken aan het nieuw televisieprogramma van vier hallejuha waar mensen een wens mochten doen. Cindy zag het al direct zitten : een groot feest organiseren waar ze iedereen nog eens samen kon zien, zeg maar een soort van vervangend feest voor de eerste communie waarvan we toen al wisten dat ze er niet meer ging zijn.Morgenochtend was het inleidend gesprek gepland met de productiemaatschappij spoetnik.

Deze week zijn we allemaal in snelheid gepakt door wat er gebeurd is : vorige zondag was cindy nog mee op bezoek bij mijn zus en zaten we samen te kijken naar Salamander en nu 1 week later blijven de kindjes en ikzelf alleen achter !

Vorige week maandag is de miserie begonnen : het drukkend gevoel in haar buik werd steeds ondraaglijker, haar buik begon ook steeds meer op te zwellen. Al onze hoop op onze afspraak van dinsdag in het AZ bij de oncoloog. Na de nodige onderzoeken kregen we deze keer weinig meer uitleg dan dat de gezwollen lever de oorzaak was van het drukkende gevoel en dat ze de medicatie voor het inkrimpen gingen verhogen. De oncoloog zei dat we volgende week maandag maar moesten bellen, hoe het was. ( zal misschien morgen eens bellen ….).. Dinsdag was een familiesessie gepland met de kinderpsycholoog, deze is dan maar doorgegaan zonder Cindy en was heel opluchtend voor Thibault en Mathis.

Vorige week woensdag terug business as usual terug naar het werk tot om 17 u 00 Cindy in tranen belde dat ze na het drukkend gevoel ondraaglijk was en ze daardoor naar de huisarts was geweest. Ondertussen had de oncoloog een volledig verslag doorgebeld naar de huisarts. Daar Cindy haar doodsvonnis te horen gekregen : onmiddellijke opstarten van een morfinepomp en palliatieve verzorging wetende dat ze nog enkele weken te leven had. Mijn eerste reactie was kwaadheid : ik was er niet bij toen ze haar doodsvonnis heeft gekregen. Daarom ben ik dezelfde avond nog alleen terug geweest naar de huisarts : hij sprak meteen klare taal tegen mij : de oncoloog had tegen de huisarts gezegd dat Cindy nog 2 weken te leven had. Ik was met stomheid geslagen, de wereld zakte onder mijn voeten weg, de dokter scheef meteen palliatief verlof voor. Dezelfde avond werd de pijnpomp geinstalleerd. De eerste nacht was niet gemakkelijk : door het drukkend gevoel moest ze bijna ieder uur naar het toilet.

Donderdagmorgen ben ik er met veel moeite ingeslaagd haar te kunnen douchen : dit was voor een zeer zware beproeving, toen zag ik ook hoe haar lichaam aan het aftakelen was. Gezien het Cindy haar wens was om thuis te sterven had de dokter bevolen om haar in een ziekenhuis bed in de living te installeren. Doordat we de eerste dag niet aan een ziekenhuisbed zijn geraakt hebben we ons moeten behelpen met een logeerbed in de living te zetten voor haar en haar mama die donderdagnacht de “shift” ging doen. De dag en de nacht passeerden relatief goed, ik kon haar ook kort spreken over wat haar wensen waren voor haar uitvaart en ze goed ook nog eigenhandig een attest voor euthanasie geschreven voor het geval dat.

Pas vrijdagavond laat is het beginnen crecendo gegaan : de pijn werd steeds heviger, waardoor er steeds vaker extra morfine moest worden bijgepompt. Om 23 u is de palliatieve verpleging dan ook gekomen om snelheid van het lopen van het pomptje te verhogen. Wat volgt is de meest verschrikkelijke nacht uit mijn leven : 6 keer diende ik bij te pompen om haar pijn te verlichten, ze viel op de koop toe uit haar bed, wou steeds maar naar toilet, maar doordat ze niet meer op haar benen kon staan, was dit met de rolwagen een zo goed als onmogelijke opgave. Omdat we geen grote verandering verwachten was ik die nacht alleen met Cindy in de lving.
Om 4 uur ’s avonds heb ik dan in paniek gebeld met wite gele kruis en de palliieve zorgen over wat er moest gebeuren. Ik vroeg haar moet ik je mama opbellen, maar vechter zoals ze is : zei ze nee laat haar maar slapen. Ik ben de mensen van palliatieve zorg dankbaar dat ze ons in deze noodsituatie met raad en daad hebben bijgestaan.

Zaterdagmorgen werd dosis van de pijnpomp verhoogd. Vanaf zaterdag morgen zijn haar mama en papa en ikzelf constant bij haar gebleven, we zagen het zienderogen achteruitgaan. Toen hebben we besloten of afscheid te nemen, ze was nog bij haar bewustzijn. Samen met de kindjes, oma en opa en ikzelf zijn we rond haar bed gaan staan en hebben we afscheid genomen : samen de kindjes een groepsknuffel en ze draaide zich om en ja ze lachte naar ons : dit is het mooiste dat ze ons nog kon geven een glimlach. Dit beeld was voor mij een bevestiging van ons gelukkig leven samen en blijft voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. Toen is ook de pastoor gekomen voor de ziekenzalving : ze was toen nog bij haar bewustzijn en was ook afscheid nemen, Toen ben ikzelf en Thibault ingestort in tranen, Mathis stond er een beetje beteuterd bij te kijken en zwaaide met zijn speelgoedgeweer naar de slechte kanker. Tegen de middag is de palliatieve arts gekomen voor overleg ivm euthanasie. Cindy gaf te kennen dat ze vooral niet meer wou afzien. Daar waren haar ouders en ikzelf ook van overtuigd : ze had al genoeg afgezien. Er werd besloten om haar pijn te verlichten door haar een tweede pomp te geven met verdovend slaapmiddel die ook gebruikt wordt bij operaties. Haar mama en papa hebben zaterdagnacht bij haar de wacht opgetrokken zodat ik kon slapen. ( bedankt oma en opa om dit te doen ! ). Cindy begon nu meer en meer te slapen, maar als ze wakker was ze ongedurig en wou ze steeds gaan plassen, maar alleen kon ze niet meer op haar benen staan en daarom mocht ze haar bed niet meer uit : ook hier heeft ze al laatste vechtlust ten toon gespreid : ze moest en ging naar het toilet.

Vandaag is CIndy niet meer bij haar bewustzijn geweest en we wisten dat dit haar laaste momenten waren bij ons.
Om de kinderen verdere te besparen voor deze laaste strijd zijn de hele dag bij de beste vriendjes van Thibault gaan spelen.

Om 11 u heb ik nog gedaan wat ik nog wou doen : ik heb haar handgenomen en we hebben samen naar onze trouwfoto’s gekeken met het liedje op de achtergrond die ook op de begrafenis zal spelen : married till dead tears us apart. Nadien kwam de huisarts bevestigen dat het voor elk ogenblik kon zijn, maar misschien nog wel 12 u te gaan. Dus moment om vlug naar de winkel wat eten te halen, met haar mama en papa is ze in goede handen. Terug thuis zie ik opa wild staan zwaaien met zijn armen : of ik direct naar binnen kon komen. Nog met mijn jas aan vervoeg ik haar mama en papa naast haar sterfbed en heb nog net gezien hoe ze haar laaste adem uitblies.
Oma en opa zijn dan ingestort in tranen en bij mij was er in eerste instantie kwaadheid maar ook verschot van wat er zich in onze living had afgespeeld.

Cindy deze blog is een eerbetoon aan jou en ook aan de mama en papa die haar ook altijd hebben bijgestaan. Jouw vechtlust en veerkracht is een voorbeeld voor ons allen ! Cindy we hebben een laaste belofte gemaakt : ik gaan goed zorgen voor de kinderen, dit is het minste wat je na zo’n gelukkig leven kunt teruggeven aan het sterretje die je nu bent in de hemel. Vaarwel het ga je goed doorboven.